Invasive species

Abstract. The Indo-Pacific octocoral Xenia sp. has been reported as a successful invasive species of the Venezuelan coral reefs (Southeastern Caribbean Sea), and the first xeniid octocoral
with such invasive properties. This taxon has been recently identified, and assigned to a new genus and combination as Unomia stolonifera. Since its first appearance there, it has dispersed
along the shallow reefs, overgrowing any hard substrate, including corals and seagrass. Quantitative surveys revealed that U. stolonifera dominated all studied sites, featuring an average
percentage cover of 30 - 80%, far above that of the native corals or any other benthic taxa. An inverse relationship exists between the loss of diversity and the reduction in coral cover. The
spread of U. stolonifera in places where it has become established while displacing native benthic species and leads to a decrease in diversity and evenness of the benthic communities.
Dispersal of the invasive along the reefs has been intensified by drifting colonies, by colonies settled on detached Thalassia testudinum fragments and, additionally, by colonies entangled
on fish nets and consequently translocated. The present study explicitly demonstrates that this intensifying invasion is causing severe ecological damage to the Venezuelan reefs. Consequently, Unomia stolonifera, should be considered harmful invasive species that requires monitoring and management programs in the vicinity of already invaded reefs. The current
study highlights the ecological consequences of this new invasive species.

Abstract

Giant constrictor populations in Florida and the Caribbean have top-down impacts on prey that are still poorly understood. We report opportunistically documented predation events by introduced Boa imperator (Central American Boa Constrictor) on four species of native birds on St. Croix, U. S. Virgin Islands, compare these to more detailed dietary studies from Aruba, and encourage detailed studies of Boa imperator diet on St. Croix to better understand population and community-level impacts of predation by this invasive snake.

https://bioone.org/journals/caribbean-journal-of-science/volume-53/issue...

Non-native species pose a threat to biodiversity across the globe. The majority of modern extinctions occur on islands, and competition and predation by invasive species is believed to be a leading cause. Non-native breeding populations of Boa spp. are present on the Caribbean Islands of Aruba, Cozumel, Puerto Rico, and St. Croix. While the extent of the ecological harm Boa cause in the Caribbean is largely unknown, there is a real fear that Boa may place stress on native, endemic species only found on these islands.

The goal of this study is to detail a more comprehensive ecological profile of the invasive Boa population on the island of St. Croix in the US Virgin Islands. The primary objective is to compare DNA analysis on fecal samples and stomach contents from captured snakes supplemented by reported prey data from a social media page dedicated to the St. Croix Boa. This will lead to a more comprehensive prey list. A second objective is to use yearly capture and location data to map Boa expanse on the island and identify patterns of habitat use. Both a prey list and estimated range map will provide additional ecological data on the St. Croix Boa population that may be used to guide future management and removal efforts.

Boa captures were collected from the Facebook group “St Croix Snakes” between December 2018 and June 2022. All Boa capture data that mentioned an observed prey interaction or prey recovered during dissection were catalogued. Additionally, we combined thirty-nine snakes we captured and received from St. Croix frozen for diet analysis in 2021. Once thawed, samples were collected from the fore, mid, and hind gut and preserved in ethanol. DNA was extracted using a modified phenol-chloroform ethanol extraction and replicated using a 12S RNA primer. The resulting sequences were matched to prey using BLAST. Of the 39 samples collected, only 19 were successfully amplified using PCR. Of the 19 successful amplifications, only 7 were v matched to non-Boa species. The prey comprised 14.29% birds, 28.57% mammals, and 57.14% reptiles. These proportions were compared to the prey data proportions from Aruba during the early invasion, peak encounters, and decline in captures phases. Chi-square analysis suggest that the prey consumption between Boa on St. Croix and Aruba was not significantly different at all stages of the Aruba invasion. Correspondence Analysis suggests that the St. Croix Boa population, at the time of this study, is most similar to the 2013-2015 decline in capture phase on Aruba, due to the similar proportions of reptile prey consumed. In addition, “St Croix Snakes” provided prey records not present in the DNA analysis, including two native bird species, Zenaida Dove (Zenaida aurita) and the Lesser Antillean Bullfinch (Loxigilla noctis). The combined list of identified prey includes 11 species.

Boa capture data from Google Earth were georeferenced into ArcPro, and the minimum bounding geometries tool was used to create seven estimated range maps from 2012 to 2022. Kernel densities were created at 50% and 10% confidence intervals and laid over a vegetation layer to estimate habitat preferences over time. For each of the seven years, the most prominent habitat cover is deciduous, followed by disturbed habitats across a range of 50% and 10% confidence intervals. Chi-square analysis suggests that each consecutive year is statistically different from the year prior at both confidence intervals. The results produce an average yearly range expansion of 17.76 km2 /year. However, it is important to note that the range expansion that occurred during 2016 increased the Boa range by a magnitude of 10, from 8.49 km2 in 2015 to 80.52 km2 .

Overall, this study established a preliminary prey base for Boa on St. Croix and documented their spread from 5.5 km2 to 147.59 km2 over 2012, 2013, 2014, 2015, 2016, 2017, 2018, 2019, 2020, 2021, and 2022. This study furthers the current understanding of Boa on St. vi Croix, but there remains much to learn before the impacts of the population are fully understood or any meaningful elimination effort can be implemented. Further research should utilize other prey identification methods, such as the visual identification. Ground truthing and active field surveys should be conducted to enrich our current model for Boa range and habitat preference. More concerted efforts should be used to inform the public of findings as they become available, and a standardized way of reporting captures and sightings should also be implemented. The results of this study do not indicate the ecological disassembly that we see in other cases of invasions, but more groundwork must be conducted to measure the full scope of the effect of the invasive Boa on the island of St. Croix.

Dutch below

Rats have become a significant issue for the Dutch Caribbean islands. In addition to being disease vectors, these island invaders can also dramatically upset the delicate ecological balance on the islands by devouring bird eggs, and outcompeting local species for food and other resources.  

Photo credit: Joshua J. Cotten

There is perhaps no species more widespread than the rat. These rodents were unintentionally introduced to the Dutch Caribbean by human activity, tracing back to the early colonial era when ships brought goods  and unknowingly stowaway rats, to these shores. With no natural predators and abundant food sources, rats quickly adapted and multiplied, triggering an ecological imbalance with far-reaching consequences.

Ecological Impacts

One of the most significant impacts of rats in the Dutch Caribbean is their voracious appetite for bird eggs. Many local bird species, such as the endemic, Red-billed tropicbird and several species of protected terns, nest on the ground, making their eggs highly vulnerable to predation.

Nesting adult red-billed Tropicbird with chick.
Photo credit: Michiel Boeken

The implications of rat predation on bird eggs are multifaceted. Firstly, it disrupts the reproductive success of avian species, leading to population declines and, in extreme cases, local extinctions. Birds that lose their eggs or young are less likely to breed again in the same season, hampering population recovery. The loss of bird species not only diminishes the islands’ natural beauty but also disrupts the delicate ecological balance for the islands.

Beyond the direct impact on bird populations, the loss of eggs due to rat predation has cascading effects on the broader ecosystem. Birds play crucial roles as pollinators, seed dispersers, and predators of insects. When bird populations decline, the natural dynamics become disrupted, leading to an imbalance in plant reproduction, changes in insect populations, and altered food chains.

Disease Vectors 

These rodents are also notorious carriers of diseases. Due to their tendency to live within waste and sewage, coupled with their highly mobile nature, rats’ urine, droppings, and bites, can transmit a wide range of illnesses, including leptospirosis, hantavirus, salmonellosis, and rat-bite fever. Rats can also carry ticks, mites and fleas which are potential vectors of disease for both people as well as local animal populations.

Photo credit: Christine McCall

Mitigating the Impact

Recognizing the urgency of the situation, conservation organizations and local park authorities have undertaken initiatives to combat the invasive rat populations within the Dutch Caribbean. Examples of local efforts includes the Caribbean Netherlands Science Institute’s 2017 Rodent Control Project on St. Eustatius as well as research conducted on Saba to better understand the impacts of rats on local bird populations. These efforts focus on implementing comprehensive strategies that combine education, habitat management, and targeted rat eradication programs.

DCNA

The Dutch Caribbean Nature Alliance (DCNA) supports science communication and outreach in the Dutch Caribbean region by making nature-related scientific information more widely available through amongst others the Dutch Caribbean Biodiversity Database, DCNA’s news platform BioNews and the press. This article contains the results from several scientific studies but the studies themselves are not DCNA studies. No rights can be derived from the content. DCNA is not liable for the content and the (in) direct impacts resulting from publishing this article.

Ratten zijn een groot probleem geworden voor de Nederlands Caribische eilanden. Behalve dat ze ziekteverspreiders zijn, kunnen deze eilandindringers ook het delicate ecologische evenwicht op de eilanden dramatisch verstoren door vogeleieren te verslinden en lokale soorten te overtroeven voor voedsel en andere hulpbronnen.

Foto: Joshua J. Cotten

Er is misschien geen soort die zo wijdverbreid is als de rat. Deze knaagdieren werden onbedoeld door menselijke activiteit in de Nederlandse Cariben geïntroduceerd. Deze activiteiten gaan terug tot het vroege koloniale tijdperk toen schepen goederen en onbewust ratten naar deze kusten brachten. Zonder natuurlijke roofdieren en overvloedige voedselbronnen, pasten ratten zich snel aan en vermenigvuldigden ze zich, wat leidde tot een ecologische onevenwichtigheid met verstrekkende gevolgen.

Ecologische effecten

Een van de belangrijkste effecten van ratten in de Nederlandse Cariben is hun vraatzuchtige honger naar vogeleieren. Veel lokale vogelsoorten, zoals de endemische roodsnavelkeerkringvogel en verschillende soorten beschermde sterns, nestelen op de grond, waardoor hun eieren zeer kwetsbaar zijn voor predatie.

Nestelende volwassen roodsnavelkeerkringvogel met jong. Foto: Michiel Boeken

De implicaties van rattenpredatie op vogeleieren zijn veelzijdig. Ten eerste verstoort het het voortplantingssucces van vogelsoorten, wat leidt tot populatieafname en, in extreme gevallen, lokale uitsterving. Vogels die hun eieren of jongen verliezen, broeden minder vaak in hetzelfde seizoen, wat het herstel van de populatie belemmert. Het verlies van vogelsoorten tast niet alleen de natuurlijke schoonheid van de eilanden aan, maar verstoort ook het delicate ecologische evenwicht van de eilanden.

Naast de directe invloed op vogelpopulaties, heeft het verlies van eieren als gevolg van predatie door ratten trapsgewijze effecten op het bredere ecosysteem. Vogels spelen een cruciale rol als bestuivers, zaadverspreiders en roofdieren van insecten. Wanneer vogelpopulaties afnemen, wordt de natuurlijke dynamiek verstoord, wat leidt tot een onevenwichtigheid in de reproductie van planten, veranderingen in insectenpopulaties en veranderde voedselketens.

Ziekteverspreiders

Deze knaagdieren zijn ook beruchte dragers van ziekten. Vanwege hun neiging om in afval en rioolwater te leven, in combinatie met hun zeer mobiele aard, kunnen urine, uitwerpselen en beten van ratten een breed scala aan ziekten overdragen, waaronder leptospirose, hantavirus, salmonellose en rattenbeetkoorts. Ratten kunnen ook teken, mijten en vlooien bij zich dragen, die potentiële ziekteverspreiders zijn voor zowel mens als lokale dierenpopulaties.

Foto: Christine McCall

De invloed beperken

De urgentie van de situatie erkennend, hebben natuurbeschermingsorganisaties en lokale parkautoriteiten initiatieven genomen om de invasieve rattenpopulaties in Caribisch Nederland te bestrijden. Voorbeelden van lokale inspanningen zijn het Rodent Control Project van het Caribisch Nederlands Wetenschappelijk Instituut uit 2017 op Sint Eustatius en onderzoek op Saba om de effecten van ratten op lokale vogelpopulaties beter te begrijpen. Deze inspanningen zijn gericht op het implementeren van alomvattende strategieën die onderwijs, habitatbeheer en gerichte programma’s voor de uitroeiing van ratten combineren.

DCNA

De Dutch Caribbean Nature Alliance (DCNA) ondersteunt wetenschapscommunicatie en outreach in de Nederlandse Caribische regio door natuurgerelateerde wetenschappelijke informatie breder beschikbaar te maken via onder meer de Dutch Caribbean Biodiversity Database, DCNA’s nieuwsplatform BioNews en de pers. Dit artikel bevat de resultaten van verschillende wetenschappelijke onderzoeken, maar de onderzoeken zelf zijn geen DCNA-onderzoeken. Aan de inhoud kunnen geen rechten worden ontleend. DCNA is niet aansprakelijk voor de inhoud en de (in)directe gevolgen die voortvloeien uit het publiceren van dit artikel.

Published in BioNews 67

Dutch below

A free-floating aquatic plant, water hyacinth, is becoming a significant issue for the islands of Aruba and Curacao.  This plant can negatively impact ecosystems by obstructing sunlight, depleting oxygen levels, disrupting water flow, and outcompeting local species. Efforts are currently underway to remove this plant from waterways and develop long-term mitigation plans for the future. 

(Water hyacinth. Photo credit: Pam Caley)

Water hyacinth (Eichhornia crassipes) is a free-floating aquatic plant native to the Amazon Basin. It is recognized as one of the most invasive plant species globally, capable of multiplying rapidly and forming dense mats on the water’s surface. In fact, water hyacinth populations have been known to double in as little as 12 days. The plant has vibrant green leaves and striking purple flowers, making it visually appealing. However, its invasive nature and ability to outcompete native species pose serious ecological and economic challenges. 

Invasion and Impact 

Water hyacinth has primarily been introduced to Aruba and Curacao through human activities, such as the release of ornamental plants into water bodies or the accidental transfer of its seeds on boats or ships. Once established, the plant thrives in warm tropical waters and can spread rapidly due to its ability to reproduce vegetatively and through the dispersal of seeds. 

The consequences of water hyacinth invasion are far-reaching. The plant’s dense mats obstruct sunlight, limiting photosynthesis and depleting oxygen levels in the water. This can lead to the suffocation of fish and other aquatic organisms. The invasive species also disrupts natural water flow, clogs irrigation systems, and hampers recreational activities such as boating, fishing and swimming.  

Efforts to Combat Water Hyacinth 

(Efforts to remove water hyacinth. Photo credit: FPNA)

In 2022, Aruba National Park Foundation (FPNA) assisted public works (DOW Aruba) in removing water hyacinth from the protected area of Bubali Plas. The explosive growth of this plant led to a near complete cover of the water area, limiting access to native species and leading to an overall degradation of the water quality and formed a breeding ground for mosquitos. FPNA is working to manually remove this invasive species while simultaneously developing a mitigation plan for its long-term management. 

The invasive water hyacinth poses a significant threat to the fragile ecosystems of the Dutch Caribbean. However, proactive efforts are underway to combat this invasive species, including mechanical removal, public awareness campaigns, and ongoing research and monitoring. By employing a multi-faceted approach, it is hoped that affected islands can restore and protect their unique ecosystems from the damaging effects of water hyacinth, ensuring the long-term sustainability of these unique islands. 

(Efforts to remove water hyacinth from Bubali Plas. Photo credit: FPNA)

DCNA 

The Dutch Caribbean Nature Alliance (DCNA) supports science communication and outreach in the Dutch Caribbean region by making nature related scientific information more widely available through amongst others the Dutch Caribbean Biodiversity Database, DCNA’s news platform BioNews and through the press. This article is part of a series of articles on ‘Invasive Alien Species in the Dutch Caribbean”. This article contains the results from several scientific studies but the studies themselves are not DCNA studies. No rights can be derived from the content. DCNA is not liable for the content and the in(direct) impacts resulting from publishing this article. 

Een vrij drijvende waterplant, waterhyacint, wordt een belangrijk probleem voor de eilanden Aruba en Curaçao. Deze plant kan een negatieve invloed hebben op ecosystemen door zonlicht te belemmeren, het zuurstofniveau te verlagen, de waterstroom te verstoren en lokale soorten te overtreffen. Er worden momenteel inspanningen geleverd om deze plant uit waterwegen te verwijderen en langetermijnplannen voor de toekomst te ontwikkelen.

Waterhyacinten. Photo credit: Pam Caley.

Waterhyacint (Eichhornia crassipes) is een vrij drijvende waterplant afkomstig uit het Amazonebekken. Het wordt erkend als een van de meest invasieve plantensoorten ter wereld, in staat zich snel te vermenigvuldigen en dichte matten op het wateroppervlak te vormen. Het is zelfs bekend dat de populaties waterhyacinten in slechts 12 dagen verdubbelen. De plant heeft levendig groen blad en opvallende paarse bloemen, wat hem visueel aantrekkelijk maakt. Het invasieve karakter en het vermogen om inheemse soorten te verdringen, vormen echter ernstige ecologische en economische uitdagingen.

Invasie en invloed

Waterhyacint is voornamelijk op Aruba en Curaçao geïntroduceerd door menselijke activiteiten, zoals het uitzetten van sierplanten in waterlichamen of het per ongeluk overbrengen van zaden op boten of schepen. Eenmaal gevestigd, gedijt de plant in warme tropische wateren en kan ze zich snel verspreiden vanwege het vermogen om zich vegetatief voort te planten en door de verspreiding van zaden.

De gevolgen van invasie van waterhyacinten zijn verstrekkend. De dichte matten van de plant houden zonlicht tegen, beperken de fotosynthese en verminderen het zuurstofgehalte in het water. Dit kan leiden tot verstikking van vissen en andere waterorganismen. De invasieve soort verstoort ook de natuurlijke waterstroom, verstopt irrigatiesystemen en belemmert recreatieve activiteiten zoals varen, vissen en zwemmen.

Pogingen om waterhyacint te bestrijden. Photo credit: FPNA

Pogingen om waterhyacint te bestrijden

In 2022 hielp de Stichting Nationaal Park Aruba (FPNA) Dienst Openbare Werken Aruba (DOW Aruba) bij het verwijderen van waterhyacint uit het beschermde gebied van Bubali Plas. De explosieve groei van deze plant leidde tot een bijna volledige bedekking van het watergebied, waardoor de toegang tot inheemse soorten werd beperkt en leidde tot een algehele verslechtering van de waterkwaliteit en vormde een broedplaats voor muggen. FPNA werkt aan het handmatig verwijderen van deze invasieve soort en ontwikkelt tegelijkertijd een mitigatieplan voor het beheer ervan op lange termijn.

De invasieve waterhyacint vormt een grote bedreiging voor de kwetsbare ecosystemen van Caribisch Nederland. Er worden echter proactieve inspanningen geleverd om deze invasieve soort te bestrijden, waaronder mechanische verwijdering, bewustmakingscampagnes voor het publiek en doorlopend onderzoek en toezicht houden.  Door een veelzijdige aanpak toe te passen, wordt gehoopt dat de getroffen eilanden hun unieke ecosystemen kunnen herstellen en beschermen tegen de schadelijke effecten van waterhyacint, waardoor de duurzaamheid van deze unieke eilanden op de lange termijn wordt gewaarborgd.

Pogingen om waterhyacint te bestrijden bij Bubali Plas. Photo credit: FPNA

DCNA

De Dutch Caribbean Nature Alliance (DCNA) ondersteunt wetenschapscommunicatie en outreach in de Nederlandse Caribische regio door natuurgerelateerde wetenschappelijke informatie breder beschikbaar te maken via onder meer de Dutch Caribbean Biodiversity Database, DCNA’s nieuwsplatform BioNews en via de pers. Dit artikel maakt deel uit van een serie artikelen over ‘Invasive Alien Species in the Dutch Caribbean’. Dit artikel bevat de resultaten van verschillende wetenschappelijke onderzoeken, maar de onderzoeken zelf zijn geen DCNA-onderzoeken. Aan de inhoud kunnen geen rechten worden ontleend. DCNA is niet aansprakelijk voor de inhoud en de indirecte gevolgen die voortvloeien uit het publiceren van dit artikel.

Published in BioNews 66

Dutch below

Tilapia, a freshwater fish originally from Africa, introduced to the islands of Aruba, Curacao and St. Maarten, has managed to rapidly reproduce and dominate the local fresh- and brackish water habitats on the islands.  These fish can alter the local habitats, outcompete local species and generally disrupt the balance within these delicate ecosystems.  

Tilapia, a freshwater fish native to Africa, was introduced to Aruba, Curacao and St. Maarten, as part of aquaculture and fish stocking initiatives. The Tilapia were well adapted to this new environment and reproduced prolifically, leading to a significant population shift.  A follow-on study conducted by CARMABI in 2000 found these Tilapia to be one of the most frequently encountered species in freshwater habitats on Curacao. Similar results were seen on Aruba, where large numbers of these fish were found within the water basins of the natural springs of Fontein.

Ecological Impact

(Tilapia. Photo credit: Sirawich Rungsimanop)

The introduction of Tilapia has had significant ecological consequences for these islands. One of the primary concerns is the competition for resources with native fish species. Tilapia is a prolific breeder with high reproductive rates, enabling them to outcompete native fish for food and breeding sites. Their aggressive feeding behavior and ability to adapt to various habitats further exacerbate their impact on local ecosystems.

Tilapia also alters aquatic habitats by modifying vegetation and water quality. They feed on aquatic plants, uprooting and consuming them, which can lead to the loss of vital habitat for native species. Additionally, their excessive nutrient input through excretion can disrupt the balance of nutrients in the water, potentially leading to algal blooms and oxygen depletion.  Lastly, research suggests that Tilapia can directly damage coral reefs by grazing on algae-eating fish, disrupting the ecological balance.

St. Maarten has experienced a series of mass Tilapia die-offs, particularly in the Great Salt Pond.  In 2013, 2015 and again in 2020, thousands of Tilapia were seen floating in the channel, likely due to a decrease in oxygen levels in the pond.  This decrease in oxygen is likely the result of rising temperatures, minimal rainwater and an increase in salt concentration.

Management Challenges

(Freshwater in Bringamosa, Aruba. Photo credit: Diego Marquez)

Controlling and managing the invasive Tilapia population in the Dutch Caribbean presents numerous challenges. Firstly, the sheer adaptability and reproductive capacity of Tilapia make eradication efforts extremely difficult. Their ability to survive in diverse environments, including both freshwater and brackish water, hampers traditional containment strategies.

The invasion of Tilapia in the Dutch Caribbean poses significant ecological challenges for the region’s delicate ecosystems. Competition for resources, alteration of habitats, and potential damage to coral reefs are some of the ecological impacts associated with this invasive species. The complexity of managing Tilapia requires a collaborative approach involving local stakeholders, government agencies, and international organizations.

DCNA

The Dutch Caribbean Nature Alliance (DCNA) supports science communication and outreach in the Dutch Caribbean region by making nature-related scientific information more widely available through amongst others the Dutch Caribbean Biodiversity Database, DCNA’s news platform BioNews and the press. This article contains the results from several scientific studies but the studies themselves are not DCNA studies. No rights can be derived from the content. DCNA is not liable for the content and the (in) direct impacts resulting from publishing this article.

Tilapia, een zoetwatervis die oorspronkelijk uit Afrika komt en is geïntroduceerd op de eilanden Aruba, Curaçao en St. Maarten, is erin geslaagd zich snel voort te planten en de lokale zoet- en brakwater leefgebieden op de eilanden te domineren. Deze vissen kunnen de lokale leefgebieden veranderen, lokale soorten verdringen en in het algemeen het evenwicht binnen deze delicate ecosystemen verstoren.

Tilapia, een zoetwatervis afkomstig uit Afrika, werd geïntroduceerd op Aruba, Curaçao en St. Maarten, als onderdeel van aquacultuur- en visuitzetinitiatieven. De Tilapia waren goed aangepast aan deze nieuwe omgeving en plantten zich overvloedig voort, wat leidde tot een aanzienlijke bevolkingsverschuiving. Een vervolgonderzoek uitgevoerd door CARMABI in 2000 wees uit dat deze Tilapia een van de meest voorkomende soorten is in zoetwater leefgebieden op Curaçao. Vergelijkbare resultaten werden gezien op Aruba, waar grote aantallen van deze vissen werden gevonden in de waterbekkens van de natuurlijke bronnen van Fontein.

Ecologische invloed

(Tilapia. Photo credit: Sirawich Rungsimanop)

De introductie van Tilapia heeft grote ecologische gevolgen gehad voor deze eilanden. Een van de belangrijkste zorgen is de concurrentie om hulpbronnen met inheemse vissoorten. Tilapia is een productieve kweker met hoge reproductiesnelheden, waardoor ze inheemse vissen kunnen verslaan voor voedsel en broedplaatsen. Hun agressieve voedingsgedrag en hun vermogen om zich aan verschillende leefgebieden aan te passen, verergeren hun invloed op lokale ecosystemen nog verder.

Tilapia verandert ook aquatische leefgebieden door de vegetatie en de waterkwaliteit te wijzigen. Ze voeden zich met waterplanten, ontwortelen en consumeren ze, wat kan leiden tot het verlies van vitale leefgebieden voor inheemse soorten. Bovendien kan hun overmatige toevoer van voedingsstoffen door uitscheiding de balans van voedingsstoffen in het water verstoren, wat mogelijk kan leiden tot algenbloei en zuurstoftekort. Ten slotte suggereert onderzoek dat Tilapia koraalriffen rechtstreeks kan beschadigen door te grazen op algenetende vissen, waardoor het ecologische evenwicht wordt verstoord.

St. Maarten heeft een reeks massale uitstervingen van Tilapia meegemaakt, met name in de Great Salt Pond. In 2013, 2015 en opnieuw in 2020 werden duizenden tilapia’s in het kanaal gezien, waarschijnlijk als gevolg van een afname van het zuurstofgehalte in de vijver. Deze afname van zuurstof is waarschijnlijk het gevolg van stijgende temperaturen, minimaal regenwater en een toename van de zoutconcentratie.

Managementuitdagingen

(Freshwater in Bringamosa, Aruba. Photo credit: Diego Marquez)

Het beheersen en beheren van de invasieve Tilapia-populatie in de Nederlandse Cariben brengt tal van uitdagingen met zich mee. Ten eerste maken het enorme aanpassingsvermogen en het voortplantingsvermogen van Tilapia de uitroeiingsinspanningen uiterst moeilijk. Hun vermogen om te overleven in diverse omgevingen, waaronder zowel zoet als brak water, belemmert traditionele inperkingsstrategieën.

De invasie van Tilapia in de Nederlandse Cariben vormt een grote ecologische uitdaging voor de kwetsbare ecosystemen in de regio. Concurrentie om hulpbronnen, wijziging van leefgebieden en mogelijke schade aan koraalriffen zijn enkele van de ecologische gevolgen van deze invasieve soort. De complexiteit van het beheer van Tilapia vereist een gezamenlijke aanpak waarbij lokale belanghebbenden, overheidsinstanties en internationale organisaties betrokken zijn.

DCNA

De Dutch Caribbean Nature Alliance (DCNA) ondersteunt wetenschapscommunicatie en outreach in de Nederlandse Caribische regio door natuurgerelateerde wetenschappelijke informatie breder beschikbaar te maken via onder meer de Dutch Caribbean Biodiversity Database, DCNA’s nieuwsplatform BioNews en de pers. Dit artikel bevat de resultaten van verschillende wetenschappelijke onderzoeken, maar de onderzoeken zelf zijn geen DCNA-onderzoeken. Aan de inhoud kunnen geen rechten worden ontleend. DCNA is niet aansprakelijk voor de inhoud en de (in)directe gevolgen die voortvloeien uit het publiceren van dit artikel.

Published in BioNews 66

Dutch below

The neem tree is an invasive species that was introduced to the Caribbean in the early 1900s. Originally from India, this tree was brought over for its medicinal, pesticidal and ornamental properties. Locals soon realized this once popular tree was racking up a long list of ecological and economic consequences.   

Neem tree. Photo credit: Madhav Malleda

The neem tree (Azadirachta indica) is part of the mahogany family and often popular in gardens as it is easy to grow and quickly provides a nice, shaded canopy.  This evergreen tree can reach heights of 20 meters, and has a beautiful, fragrant white flower, which along with its fruits, are collected to make neem oil. In India, its common to collect and dry the leaves to be used as a natural insect repellent. The neem tree was introduced to Curacao between 20-30 years ago, and to Aruba and Bonaire after that. So it is easy to see how quickly this tree can become an issue, as it has become widespread on all three islands within this relatively short time frame. 

Impacts 

One of the primary impacts of the invasive neem tree in the Caribbean is its ability to outcompete native species. The tree grows rapidly, and its roots secrete chemicals that inhibit the growth of other plants in the vicinity. Neem trees also create dense, shaded canopies that prevent other plants from receiving the sunlight they need to thrive.  Furthermore, the tree’s deep roots alter soil composition by pulling nutrients and water from the soil, leaving less available for other plants. This can lead to soil erosion and other environmental issues, especially in areas where the soil is already nutrient-poor.  

Another impact of invasive neem trees is their effect on local wildlife. The dense canopies created by neem trees can serve as habitats for some species, but they can also make it difficult for animals to move freely through their native territories. For example, birds that rely on open spaces for hunting or nesting may struggle to find suitable areas when neem trees are present. 

Finally, invasive neem trees can also have economic impacts for the Dutch Caribbean islands. The trees can make it difficult for farmers, as they can outcompete or shade out food crops. In addition, the water seeking roots of the neem tree can quickly damage roads, sidewalks and building foundations, generating significant economic consequences for the islands. 

Implications 

Neem branch. Photo credit: Mohammad Ibrahim

Overall, the impact of invasive neem trees on the Dutch Caribbean islands is significant and multifaceted. While neem trees have many beneficial qualities, their invasive nature means that they can have negative effects on local ecosystems and economies. As a result, projects to manage and control invasive neem trees are becoming increasingly important in the region. Efforts are currently underway to control the spread of the tree and restore affected ecosystems. However, addressing the issue will require a collaborative effort between policymakers, scientists, and local communities to find sustainable solutions that balance economic, social, and environmental concerns. 

DCNA    

The Dutch Caribbean Nature Alliance (DCNA) supports science communication and outreach in the Dutch Caribbean region by making nature-related scientific information more widely available through amongst others the Dutch Caribbean Biodiversity Database, DCNA’s news platform BioNews and the press. This article contains the results from several scientific studies but the studies themselves are not DCNA studies. No rights can be derived from the content. DCNA is not liable for the content and the in(direct) impacts resulting from publishing this article.   

De neemboom is een invasieve soort die begin 1900 in het Caribisch gebied werd geïntroduceerd. Oorspronkelijk werd deze boom uit India overgebracht vanwege zijn geneeskrachtige, pesticide- en siereigenschappen. De lokale bevolking realiseerde zich al snel dat deze eens zo populaire boom een lange lijst van ecologische en economische gevolgen had.

Neemboom. Foto: Madhav Malleda

De neemboom (Azadirachta indica) maakt deel uit van de mahoniefamilie en is vaak populair in tuinen omdat hij gemakkelijk te kweken is en snel een mooi, schaduwrijk bladerdak geeft. Deze groenblijvende boom kan 20 meter hoog worden en heeft een prachtige, geurige witte bloem, die samen met de vruchten wordt verzameld om neemolie te maken. In India is het gebruikelijk om de bladeren te verzamelen en te drogen voor gebruik als natuurlijk insectenwerend middel. De neemboom is 20-30 jaar geleden op Curaçao geïntroduceerd en daarna op Aruba en Bonaire. Het is dus gemakkelijk te zien hoe snel deze boom een probleem kan worden, aangezien hij in dit relatief korte tijdsbestek wijdverspreid is geworden op alle drie de eilanden.

effecten

Een van de belangrijkste effecten van de invasieve neemboom in het Caribisch gebied is het vermogen om inheemse soorten te verdringen. De boom groeit snel en zijn wortels scheiden chemicaliën af die de groei van andere planten in de buurt remmen. Neembomen creëren ook dichte, schaduwrijke bladerdaken die voorkomen dat andere planten het zonlicht ontvangen dat ze nodig hebben om te gedijen. Bovendien veranderen de diepe wortels van de boom de bodemsamenstelling door voedingsstoffen en water uit de grond te halen, waardoor er minder beschikbaar is voor andere planten. Dit kan leiden tot bodemerosie en andere milieuproblemen, vooral in gebieden waar de bodem al voedselarm is.

Een ander effect van invasieve neembomen is hun effect op de lokale fauna. Het dichte bladerdak gecreëerd door neembomen kan dienen als leefgebied voor sommige soorten, maar ze kunnen het ook moeilijk maken voor dieren om vrij door hun oorspronkelijke leefgebied te bewegen. Vogels die afhankelijk zijn van open ruimtes om te jagen of te nestelen, kunnen bijvoorbeeld moeite hebben om geschikte gebieden te vinden als er neembomen aanwezig zijn.

Ten slotte kunnen invasieve neembomen ook economische gevolgen hebben voor de Nederlands Caribische eilanden. De bomen kunnen het boeren moeilijk maken, omdat ze voedselgewassen kunnen overtreffen of verduisteren. Bovendien kunnen de waterzoekende wortels van de neemboom snel wegen, trottoirs en funderingen van gebouwen beschadigen, met aanzienlijke economische gevolgen voor de eilanden.

Implicaties

Neem . Foto: Mohammad Ibrahim

Over het algemeen is de impact van invasieve neembomen op de Nederlandse Caribische eilanden aanzienlijk en veelzijdig. Hoewel neembomen veel gunstige eigenschappen hebben, betekent hun invasieve karakter dat ze negatieve effecten kunnen hebben op lokale ecosystemen en economieën. Als gevolg hiervan worden projecten voor het beheer en de controle van invasieve neembomen steeds belangrijker in de regio. Er worden momenteel inspanningen geleverd om de verspreiding van de boom onder controle te houden en de aangetaste ecosystemen te herstellen. Om het probleem aan te pakken, is echter een gezamenlijke inspanning van beleidsmakers, wetenschappers en lokale gemeenschappen nodig om duurzame oplossingen te vinden die economische, sociale en ecologische problemen met elkaar in evenwicht brengen.

DCNA

De Dutch Caribbean Nature Alliance (DCNA) ondersteunt wetenschapscommunicatie en outreach in de Nederlandse Caribische regio door natuurgerelateerde wetenschappelijke informatie breder beschikbaar te maken via onder meer de Dutch Caribbean Biodiversity Database, DCNA’s nieuwsplatform BioNews en de pers. Dit artikel bevat de resultaten van verschillende wetenschappelijke onderzoeken, maar de onderzoeken zelf zijn geen DCNA-onderzoeken. Aan de inhoud kunnen geen rechten worden ontleend. DCNA is niet aansprakelijk voor de inhoud en de indirecte gevolgen die voortvloeien uit het publiceren van dit artikel.

Published in BioNews 65

Dutch Below

The status of a single species in the Dutch Caribbean can vary significantly among the islands. For example, the green iguana, which is native to some islands, is regarded as invasive in others. The presence of non-native iguanas on the northern Dutch Caribbean islands has resulted in considerable ecological consequences and poses a risk of extinction to the local iguana species. Continued surveillance is essential to avert further dissemination and hybridization of the non-native green iguana with the indigenous iguana species. 

Native Iguanas 

Saba green iguana. Photo credit: (Christian König)

Saba and St. Eustatius each have their own unique native iguana populations.  On Saba, the Saba Green iguana, despite its name, becomes darker in color compared to non-native iguanas, with black or dark brown skin and occasional lighter markings on its throat and belly. On St. Eustatius, the critically endangered Lesser Antillean iguana is distinguishable by the lack of the large scale on the corner of their jaw and the absence of black stripes on its tail that the non-native green iguanas are known for. 

Native iguanas are critical to local ecosystems as they serve as important seed dispersers. However, like many species from the islands, these iguanas are vulnerable to habitat loss and competition from introduced species like the green iguana. Green iguanas can compete with native iguanas for resources, and interbreeding between the species can lead to hybridization through which the native populations is slowly displaced. 

The green iguana 

Green iguana. Photo credit: Hans Smulders

The introduction  of the green iguana’s to St. Eustatius is believed to have occurred through the pet trade, where they are popular pets due to their striking appearance and docile nature. Unfortunately, many pet owners are not prepared for the long-term commitment, leading to releasing them into the wild. Additionally, green iguanas find their way to the SSS-islands  as hitchhikers on container ships that are transported between the islands. 

Once introduced, green iguanas can quickly establish themselves in new environments. With females laying up to 70 eggs per year, they can breed prolifically, outnumbering the native iguanas who lay fewer eggs. As a consequence, the green iguana population can grow rapidly, leading to hybridization, and competition with native species for resource and habitat. 

Management Strategies  

Lesser Antillean iguana. Photo credit: Philippa King-Stenapa

On Saba and St. Eustatius, local conservation organizations and government agencies have implemented control measures to reduce the numbers of non-native green iguana populations. These include trapping and euthanasia programs, and public education campaigns to discourage pet ownership and release.  

While these efforts have been successful in reducing the green iguana population on Saba and St. Eustatius, ongoing vigilance is needed to identify remaining non-native animals and to prevent more iguanas arrive from St. Maarten. Strict biosecurity measures between the islands are essential, especially at the harbors on St. Maarten to prevent non-native iguanas from being transferred to Saba and St. Eustatius. Invasive species pose a significant threat to the unique biodiversity of island ecosystems, and their management requires sustained cooperation and commitment from all stakeholders. 

DCNA  

The Dutch Caribbean Nature Alliance (DCNA) supports science communication and outreach in the Dutch Caribbean region by making nature related scientific information more widely available through amongst others the Dutch Caribbean Biodiversity Database, DCNA’s news platform BioNews and through the press. This article is part of a series of articles on ‘Invasive Alien Species in the Dutch Caribbean”. This article contains the results from several scientific studies but the studies themselves are not DCNA studies. No rights can be derived from the content. DCNA is not liable for the content and the in(direct) impacts resulting from publishing this article. 

De status van een enkele soort in Caribisch Nederland kan aanzienlijk verschillen tussen de eilanden. Bijvoorbeeld de groene leguaan, die op sommige eilanden voorkomt, wordt op andere eilanden als invasief beschouwd. De aanwezigheid van niet-inheemse leguanen op de Noord-Nederlands Caribische eilanden heeft aanzienlijke ecologische gevolgen gehad en vormt een risico van uitsterven voor de lokale leguanensoorten. Voortdurend toezicht is essentieel om verdere verspreiding en hybridisatie van de niet-inheemse groene leguaan met de inheemse leguaansoort te voorkomen.

Inheemse leguanen

Saba groene leguaan. Fotocredit Christian König

Saba en St. Eustatius hebben elk hun eigen unieke inheemse leguanenpopulaties. Op Saba wordt de Saba-groene leguaan, ondanks zijn naam, donkerder van kleur in vergelijking met niet-inheemse leguanen, met een zwarte of donkerbruine huid en af en toe lichtere markeringen op zijn keel en buik. Op Sint Eustatius is de ernstig bedreigde Antilliaanse leguaan te onderscheiden door het ontbreken van de grote schaal op de hoek van hun kaak en de afwezigheid van zwarte strepen op de staart waar de niet-inheemse groene leguanen bekend om staan.

Inheemse leguanen zijn cruciaal voor lokale ecosystemen omdat ze belangrijke zaadverspreiders zijn. Zoals veel soorten van de eilanden zijn deze leguanen echter kwetsbaar voor verlies van leefgebied en concurrentie van geïntroduceerde soorten zoals de groene leguaan. Groene leguanen kunnen concurreren met inheemse leguanen om voedsel, en kruising tussen de soorten kan leiden tot hybridisatie waardoor de inheemse populaties langzaam worden verdreven.

De groene leguaan

Groene leguaan. Fotocredit: Hans Smulders

De introductie van de groene leguanen op Sint Eustatius zou hebben plaatsgevonden via de dierenhandel, waar ze vanwege hun opvallende uiterlijk en handelbare karakter populaire huisdieren zijn. Helaas zijn veel eigenaren van gezelschapsdieren niet voorbereid op de langetermijnverplichting, wat ertoe leidt dat ze in het wild worden vrijgelaten. Daarnaast vinden groene leguanen hun weg naar de SSS-eilanden als lifters op containerschepen die tussen de eilanden worden vervoerd.

Eenmaal geïntroduceerd, kunnen groene leguanen zich snel vestigen in nieuwe omgevingen. Met vrouwtjes die tot 70 eieren per jaar leggen, kunnen ze overvloedig broeden, meer dan de inheemse leguanen die minder eieren leggen. Als gevolg hiervan kan de populatie groene leguanen snel groeien, wat leidt tot hybridisatie en concurrentie met inheemse soorten om voedsel en leefgebied.

Management Strategieën

Antilliaanse leguaan  Fotocredit: Philippa King-Stenapa

Op Saba en Sint Eustatius hebben lokale natuurbeschermingsorganisaties en overheidsinstanties controlemaatregelen genomen om het aantal niet-inheemse groene leguanenpopulaties te verminderen. Deze omvatten programma’s voor vallen en euthanasie en openbare voorlichtingscampagnes om het bezit en het vrijlaten van huisdieren te ontmoedigen.

Hoewel deze inspanningen succesvol zijn geweest in het terugdringen van de groene leguanenpopulatie op Saba en Sint Eustatius, is voortdurende waakzaamheid geboden om resterende niet-inheemse dieren te identificeren en om te voorkomen dat er meer leguanen uit Sint Maarten komen. Strenge bioveiligheidsmaatregelen tussen de eilanden zijn essentieel, vooral bij de havens op Sint Maarten om te voorkomen dat uitheemse leguanen naar Saba en Sint Eustatius worden overgebracht. Invasieve soorten vormen een aanzienlijke bedreiging voor de unieke biodiversiteit van de ecosystemen van eilanden, en het beheer ervan vereist duurzame samenwerking en inzet van alle belanghebbenden.

DCNA

De Dutch Caribbean Nature Alliance (DCNA) ondersteunt wetenschapscommunicatie en outreach in de Nederlandse Caribische regio door natuurgerelateerde wetenschappelijke informatie breder beschikbaar te maken via onder meer de Dutch Caribbean Biodiversity Database, DCNA’s nieuwsplatform BioNews en via de pers. Dit artikel maakt deel uit van een serie artikelen over ‘Invasive Alien Species in the Dutch Caribbean’. Dit artikel bevat de resultaten van verschillende wetenschappelijke onderzoeken, maar de onderzoeken zelf zijn geen DCNA-onderzoeken. Aan de inhoud kunnen geen rechten worden ontleend. DCNA is niet aansprakelijk voor de inhoud en de indirecte gevolgen die voortvloeien uit het publiceren van dit artikel.

Published in BioNews 65

Dutch below

Likely introduced via the exotic pet industry, boa constrictors have had an island-wide population on Aruba since 2005. The impact of boa constrictors on Aruba has led to the implementation of control measures, including removal of snakes from the wild, but their continued presence highlights the need for continues eradication methods to avoid further unbalancing the island’s delicate ecosystems. 

(Photo credit: Vandy Louw)

The boa constrictor is a non-venomous snake species that is native to South America and the Caribbean islands of Trinidad, Tobago and Isla Margarita. Due to their popularity as exotic pets, these snakes have been introduced to other parts of the world, including Aruba. The first boa constrictor was found on Aruba in 1999, and despite efforts to curb their expansion, an island wide population was established by 2005. Between 1999 and 2016, over 4,520 constrictors were captured and removed from the island, however even with these measures, the local boa population has continued to thrive. These snakes can reach lengths over 4m (14 ft) long and can weigh up to 27 kg (60lbs). Although their coloration can vary, they are typically brown, gray and cream patterned, helping them camouflage within tree canopies. Boas rarely interact with humans but have been known to strike when they are threatened, and although not deadly, their bite can be very painful. 

Generalist Diet 

(Aruban burrowing owl (Athene cunicularia arubensis). Photo credit: Christian König)

Boa constrictors are apex predators, meaning they are at the top of the food chain in their ecosystems. In their native habitats, they play an important role in regulating populations of rodents and other small mammals. However, as an invasive species, their generalist diet means they could be a potential concern for a wide variety of native populations.  A 2021 study investigated the stomach contents of over 500 captured boas from Aruba.  Here, researchers identified over 400 different types of prey, with a nearly even split between mammals, lizards and birds.  In fact, with the exception of the seven different bat species known to inhabit Aruba, almost every other type of vertebrate was observed within the stomach contents evaluated. 

Rapid reproduction 

Boas are of significant concern because they mature quickly (within three years), have a long lifespan (40 years) and produce large litters of offspring (50+) every two years.  Left unchecked, this species is able to rapidly reproduce and outcompete native species. Of particular concern is the impact of these snakes on declining native bird populations including the burrowing owl (Athene cunicularia), Aruban parakeet (Eupsittula pertinax), and crested bobwhite (Colinus cristatus).  In fact, one boa dissected had four burrowing owls in its stomach, which when you consider the native population is estimated at around 200 pairs, is significant.  

Island wide Impact  

(Learning about the invasive boa constrictor. Photo credit: Suzanne Hendrik)

Aruba has already tried a wide variety of control strategies.  Organized bounty programs were found to be ineffective, as boas can be very difficult to track for inexperienced hunters. There was also a pilot effort to lure snakes into traps using live birds and chicken broth, however there was limited success given the boa’s preference for ambush predatory behavior. Other methods which have worked in other places, since as the temporary release of mongoose or the intentional introduction of a targeted disease have been dismissed as ecologically irresponsible. 

Overall, the impact of boa constrictors on the island of Aruba has been significant, highlighting the potential consequences of introducing non-native species to new environments. While these snakes may seem harmless in their natural habitats, their introduction to new ecosystems can have far-reaching and unintended consequences.  This is especially true for small islands already facing unsustainable threats from rapid urban development and climate change. 

DCNA 

The Dutch Caribbean Nature Alliance (DCNA) supports science communication and outreach in the Dutch Caribbean region by making nature related scientific information more widely available through amongst others the Dutch Caribbean Biodiversity Database, DCNA’s news platform BioNews and through the press. This article is part of a series of articles on ‘Invasive Alien Species in the Dutch Caribbean”. This article contains the results from several scientific studies but the studies themselves are not DCNA studies. No rights can be derived from the content. DCNA is not liable for the content and the in(direct) impacts resulting from publishing this article. 

Waarschijnlijk geïntroduceerd via de exotische huisdierenindustrie, hebben boa constrictors sinds 2005 een eilandwijde populatie op Aruba. De impact van boa constrictors op Aruba heeft geleid tot de implementatie van controlemaatregelen, waaronder het verwijderen van slangen uit het wild, maar hun voortdurende aanwezigheid benadrukt de noodzaak van voortdurende uitroeiingsmethoden om te voorkomen dat de kwetsbare ecosystemen van het eiland verder uit balans taken.

 (Boa constrictor. Foto: Vandy Louw)

De boa constrictor is een niet-giftige slangensoort die inheems is in Zuid-Amerika en de Caribische eilanden Trinidad, Tobago en Isla Margarita. Vanwege hun populariteit als exotische huisdieren zijn deze slangen geïntroduceerd in andere delen van de wereld, waaronder Aruba. De eerste boa constrictor werd in 1999 op Aruba gevonden en ondanks pogingen om hun uitbreiding te beteugelen, was er in 2005 een eilandwijde populatie gevestigd. Tussen 1999 en 2016 werden meer dan 4.520 constrictors gevangen en van het eiland verwijderd, maar zelfs met deze maatregelen is de lokale boapopulatie blijven bloeien. Deze slangen kunnen lengtes bereiken van meer dan 4m en kunnen tot 27kg wegen. Hoewel de kleur kan variëren, hebben ze meestal een bruin, grijs en crème patroon, waardoor ze zich beter kunnen camoufleren in boomtoppen. Boa’s hebben zelden interactie met mensen, maar het is bekend dat ze toeslaan wanneer ze worden bedreigd, en hoewel ze niet dodelijk zijn, kan hun beet erg pijnlijk zijn.

Generalistisch dieet

 (Arubaanse holenuil (Athene cunicularia arubensis). Foto: Christian König)

Boa constrictors zijn toproofdieren, wat betekent dat ze aan de top van de voedselketen in hun ecosystemen staan. In hun oorspronkelijke leefomgeving spelen ze een belangrijke rol bij het reguleren van populaties van knaagdieren en andere kleine zoogdieren. Als een invasieve soort betekent hun generalistische dieet echter dat ze een potentieel gevaar kunnen zijn voor een grote verscheidenheid aan inheemse populaties. Een studie uit 2021 onderzocht de maaginhoud van meer dan 500 gevangen boa’s op Aruba. Hier identificeerden onderzoekers meer dan 400 verschillende soorten prooi, met een bijna gelijke verdeling tussen zoogdieren, hagedissen en vogels. In feite, met uitzondering van de zeven verschillende vleermuissoorten waarvan bekend is dat ze Aruba bewonen, werd bijna elk ander type gewervelde waargenomen in de beoordeelde maaginhoud.

Snelle voortplanting

Boa’s zijn een grote zorg omdat ze snel volwassen worden (binnen drie jaar), een lange levensduur hebben (40 jaar) en elke twee jaar grote nesten nakomelingen produceren (50+). Als dit niet wordt tegen gehouden, kan deze soort zich snel voortplanten en inheemse soorten overtreffen. Van bijzonder belang is de impact van deze slangen op afnemende inheemse vogelpopulaties, waaronder de Arubaanse holenuil (Athene cunicularia), maïsparkiet (Eupsittula pertinax) en kuifbobwhite (Colinus cristatus). In feite had één ontlede boa vier holenuilen in zijn maag, wat aanzienlijk is als je bedenkt dat de inheemse bevolking wordt geschat op ongeveer 200 paren.

Eilandwijde impact

Leren over de invasieve boa constrictor. Foto: Suzanne Hendrik

Aruba heeft al een breed scala aan controlestrategieën uitgeprobeerd. Georganiseerde premieprogramma’s bleken niet effectief te zijn, aangezien boa’s erg moeilijk te volgen kunnen zijn voor onervaren jagers. Er was ook een proefpoging om slangen in vallen te lokken met behulp van levende vogels en kippenbouillon, maar er was beperkt succes gezien de voorkeur van de boa voor roofzuchtig gedrag in een hinderlaag. Methoden die op andere plaatsen hebben gewerkt, zoals de tijdelijke vrijlating van mangoest of de opzettelijke introductie van een gerichte ziekte, zijn afgedaan als ecologisch onverantwoord.

Over het algemeen is de impact van boa constrictors op het eiland Aruba aanzienlijk geweest, wat de mogelijke gevolgen benadrukt van het introduceren van niet-inheemse soorten in nieuwe omgevingen. Hoewel deze slangen in hun natuurlijke leefomgeving misschien onschuldig lijken, kan hun introductie in nieuwe ecosystemen verstrekkende en onbedoelde gevolgen hebben. Dit geldt met name voor kleine eilanden die al te maken hebben met onhoudbare bedreigingen door snelle stedelijke ontwikkeling en klimaatverandering.

DCNA

De Dutch Caribbean Nature Alliance (DCNA) ondersteunt wetenschapscommunicatie en outreach in de Nederlandse Caribische regio door natuurgerelateerde wetenschappelijke informatie breder beschikbaar te maken via onder andere de Dutch Caribbean Biodiversity Database, DCNA’s nieuwsplatform BioNews en via de pers. Dit artikel maakt deel uit van een serie artikelen over ‘Invasive Alien Species in the Dutch Caribbean’. Dit artikel bevat de resultaten van verschillende wetenschappelijke onderzoeken, maar de onderzoeken zelf zijn geen DCNA-onderzoeken. Aan de inhoud kunnen geen rechten worden ontleend. DCNA is niet aansprakelijk voor de inhoud en de indirecte gevolgen die voortvloeien uit het publiceren van dit artikel.

Published in BioNews 63

Dutch below

Coralita is an ornamental plant that was introduced to several Caribbean islands but has quickly found its way to the top of the invasive species lists for the Dutch Caribbean.  Its fast-growing vines smother and outcompetes native vegetation, changing the landscape of the islands. Conservations efforts include manual removal, herbicides and awareness campaigns. 

Coralita vine flowering. Photo credit: Marjolijn Lopes Cardozo

It is easy to fall in love with coralita. This ornamental plant, also known as the coral vine (Antigonon leptopus) was introduced to a number of Caribbean islands as a garden accessory in the 1940s.  Its brightly colored flowers and quickly growing vines make quite the statement piece in any garden. In its native territory, growth of this plant is limited by droughts, however in the Dutch Caribbean this plant has been flourishing. Within the Dutch Caribbean, coralita has been able to spread quickly, year round, due to it’s ability to grow near water collection points such as drainage channels. 

Consequences 

Coralita can spread very quickly. Its vines can reach up to 15 meters in length and rapidly cover entire areas of land. This vine is able spread both horizontally (across fields) or vertically (up trees and buildings), smothering native vegetation beneath it. In addition, this decrease in native flora is also impacting local insect and spider communities.  In fact, researchers from the Vrije Universiteit Amsterdam were able to demonstrate that on St. Eustatius, in areas of dense coralita, there was a decrease in native insects and spiders. Although often thought of as pests, these creatures play a critical role in the local ecosystem by serving as pollinators, aiding in decomposition and nutrient cycling as well as serving as a food source for native reptiles and birds.  Decrease in native vegetation and thus a decrease in insects and spiders will have a cascading effect in limiting the biodiversity of these islands in the future. 

Coralita smothering local vegetation. Photo credit: Achsah Mitchell

Innovative Ideas 

Luckily, islands have some creative ways of combating this issue. In 2018, individuals from the St. John’s community on Saba planted five lemon trees to bring attention to and work towards the eradication of the invasive vine.  Land was selected and cleared, to be used as a fruit orchard, both working to eliminate coralita and provide a source of fresh fruit for the island. Overall, this project served to encourage community action (planting lemon trees) to achieve a common goal (removing coralita). 

On St. Eustatius, researchers have found a novel way to use a classification map to help managers quickly identify dense areas of coralita.  In fact, using this method, they showed that coralita is not randomly spread across the island, but typically found along roads and drainage channels.  Overall, the vine was found more commonly in grasslands, disturbed natural areas and urban sites and rarely in undisturbed natural forest. This information will be key in constructing an invasive species management for the island.

Future work 

Photo credit: Jasper Molleman

The impact of coralita on the Dutch Caribbean is significant. It not only threatens the biodiversity of the islands, but it also has economic consequences, such as reduced tourism appeal and increased costs of removal efforts. Education is an important first step to getting involved in local conservation efforts. Current efforts include manual removal by trained volunteers and the use of herbicides to control the plant’s growth. In addition, awareness campaigns are being conducted to educate residents and visitors on the importance of protecting native vegetation and preventing the spread of invasive species.  

DCNA  

The Dutch Caribbean Nature Alliance (DCNA) supports science communication and outreach in the Dutch Caribbean region by making nature related scientific information more widely available through amongst others the Dutch Caribbean Biodiversity Database, DCNA’s news platform BioNews and through the press. This article is part of a series of articles on ‘Invasive Alien Species in the Dutch Caribbean”. This article contains the results from several scientific studies but the studies themselves are not DCNA studies. No rights can be derived from the content. DCNA is not liable for the content and the in(direct) impacts resulting from publishing this article.   

Coralita is een sierplant die op verschillende Caribische eilanden is geïntroduceerd, maar al snel zijn weg naar de top van de invasieve soortenlijsten voor de Nederlandse Cariben heeft gevonden. De snelgroeiende ranken verstikken en verdringen de inheemse vegetatie, waardoor het landschap van de eilanden verandert. Instandhoudingsinspanningen omvatten handmatige verwijdering, herbiciden en bewustmakingscampagnes.

Invasieve Coralita. Foto: Marjolijn Lopes Cardozo

Het is gemakkelijk om verliefd te worden op coralita. Deze sierplant, ook wel bekend als de koraalklimmer (Antigonon leptopus), werd in de jaren 40 op een aantal Caribische eilanden geïntroduceerd als tuinaccessoire. De felgekleurde bloemen en snelgroeiende ranken zijn een blikvanger in elke tuin. In zijn inheemse grondgebied wordt de groei van deze plant beperkt door droogtes, maar in de Nederlandse Cariben woekert deze plant. Binnen het Nederlandse Caribisch gebied kan coralita zich het hele jaar door snel verspreiden omdat het in de buurt van waterverzameling, zoals drainagekanalen, groeit.

Gevolgen

Coralita kan zich zeer snel verspreiden. De ranken kunnen tot 15 meter lang worden en bedekken snel hele stukken land. Deze rank kan zich zowel horizontaal (over velden) als verticaal (op bomen en gebouwen) verspreiden en de inheemse vegetatie eronder verstikken. Bovendien heeft deze afname van de inheemse flora ook gevolgen voor lokale insecten en spinnen. Onderzoekers van de Vrije Universiteit Amsterdam konden zelfs aantonen dat er op St. Eustatius, in gebieden met veel coralita, een afname was van inheemse insecten en spinnen. Hoewel ze vaak als ongedierte worden beschouwd, spelen deze wezens een cruciale rol in het lokale ecosysteem door als bestuivers te dienen, te helpen bij de afbraak en de kringloop van voedingsstoffen en als voedselbron voor inheemse reptielen en vogels. Afname van inheemse vegetatie en dus afname van insecten en spinnen zal een cascade-effect hebben bij het beperken van de biodiversiteit van deze eilanden in de toekomst.

Invasieve Coralita. Foto: Achsah Mitchell

Innovatieve ideeën

Gelukkig hebben eilanden een aantal creatieve manieren om dit probleem te bestrijden. In 2018 hebben individuen uit de St. John’s-gemeenschap op Saba vijf citroenbomen geplant om aandacht te vragen voor en te werken aan de uitroeiing van de invasieve coralita. Er werd land geselecteerd en gekapt om te worden gebruikt als fruitboomgaard, zowel om coralita te elimineren als om een bron van vers fruit voor het eiland te bieden. Over het algemeen diende dit project om gemeenschapsactie aan te moedigen (citroenbomen planten) om een gemeenschappelijk doel te bereiken (coralita verwijderen).

Op St. Eustatius hebben onderzoekers een nieuwe manier gevonden om een classificatiekaart te gebruiken om managers te helpen snel gebieden met veel coralita te identificeren. Met deze methode toonden ze zelfs aan dat coralita niet willekeurig over het eiland wordt verspreid, maar meestal langs wegen en afwateringskanalen wordt aangetroffen. Over het algemeen werd de rank vaker aangetroffen in graslanden, verstoorde natuurgebieden en stedelijke gebieden en zelden in ongestoord natuurlijk bos. Deze informatie zal van cruciaal belang zijn bij het opzetten van een beheer van invasieve soorten voor het eiland.

Toekomstwerk

Foto: Jasper Molleman

Het effect van coralita op Caribisch Nederland is aanzienlijk. Het bedreigt niet alleen de biodiversiteit van de eilanden, maar heeft ook economische gevolgen, zoals verminderde aantrekkingskracht voor het toerisme en hogere kosten voor verwijderingsinspanningen. Onderwijs is een belangrijke eerste stap om betrokken te raken bij lokale inspanningen voor natuurbehoud. Huidige inspanningen omvatten handmatige verwijdering door getrainde vrijwilligers en het gebruik van herbiciden om de groei van de plant te beheersen. Daarnaast worden bewustmakingscampagnes gevoerd om bewoners en bezoekers voor te lichten over het belang van het beschermen van inheemse vegetatie en het voorkomen van de verspreiding van invasieve soorten.

DCNA

De Dutch Caribbean Nature Alliance (DCNA) ondersteunt wetenschapscommunicatie en outreach in de Nederlandse Caribische regio door natuurgerelateerde wetenschappelijke informatie breder beschikbaar te maken via onder meer de Dutch Caribbean Biodiversity Database, DCNA’s nieuwsplatform BioNews en via de pers. Dit artikel maakt deel uit van een serie artikelen over ‘Invasive Alien Species in the Dutch Caribbean’. Dit artikel bevat de resultaten van verschillende wetenschappelijke onderzoeken, maar de onderzoeken zelf zijn geen DCNA-onderzoeken. Aan de inhoud kunnen geen rechten worden ontleend. DCNA is niet aansprakelijk voor de inhoud en de indirecte gevolgen die voortvloeien uit het publiceren van dit artikel.

Published in BioNews 63